เเม้ว่าเธอจะลา จากไป
ไม่นานค่อยพบกันใหม่
ชั้นยังจำ ไม่ลืม
ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่
ขอเเค่เพียงเวลา
มันคงไม่นานเกินไป
ให้ชั้นหยุดช่วงเวลาไว้ครู่หนึ่ง
ในทุกๆการเดินทางที่ได้ผ่านไป
ทางที่เดินมาไกลชั้นรู้ใจเธอดี
อ่อนล้าในทุกเรื่องราวเกินจะแบกไหว
พักเรื่องราวใดๆเพียงเเค่ในนาที
ก่อนที่ใจที่มันวุ่นวาย มันจะหมดไฟ
ก่อนที่อะไรอะไรๆ จะไม่กลับมา
ก่อนเธอจะลืมว่าใจเธออยู่ตรงนี้
บทกวีและถ่วงทำนองที่เธอเคยร้อง
มันยังคงอินอยู่ในใจ
กับลมที่คอยปลอบโยนเบาๆไกลๆ
แล้วเธอได้ยินมั๊ย
ไม่ว่ายังไงอยากให้เข้าใจ
ว่าชั้นจะยืนอยู่ตรงนี้
ความเหงาและคราบน้ำตาที่ยังรินใหล
เพียงในยามราตรีมีเเค่เธอคนเดียว
เก็บมันเอาไว้ข้างในใจที่อ่อนไหว
ทางที่เดินมาไกลไม่มีใครข้างเคียง
ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
อ้อนวอนอีกนานเท่าไหร่คงไม่กลับมา
และช่วงเวลาไม่มีทางจะหวนคืน
อยากขอ ให้นั้นวางมันลงตรงนี้
อะไรที่เธอไม่พอใจ
อ่านบทกวีและท่วงทำนอง
ที่ทำให้เธอนั้นสุขใจ
เพราะชั้นคนนี้จะไม่ไปไหน
จะคอยยืนเคียงข้างเธอ
ในวันที่เธอไม่ไหว
เเม้มันจะยากเเค่ไหน
เเค่เพียงเธอเองจับมอกับชั้น
แล้วเดินไปให้ไกล
มีเเค่เธอกับชั้นในยามราตรี
เเม้ว่าในราตรี
เงียบเหงา
ข้างกายเธอไม่มีใคร
ให้เธอฟังบทเพลง
ที่ออกมาจากหัวใจ
เเม้น้ำตาจะใหล
ก็คงไม่มากเกินไป
ให้ชั้นได้คิดถึงเธอเเค่ครั้งหนึ่ง